Matt Schofield gooit het over een andere boeg me deze nieuwe “Heads, Tails and Aces”. Heeft hij immers ondertussen de status niet bereikt om zelf zijn richting te kunnen en mogen bepalen.

Het ging allemaal vrij snel voor deze voormalige sideman van Ian Siegal. In 2004 kwam hij op de proppen met een vereeuwiging van een live-concert, iets waar hij toen en nu in uitmuntte. Samen met keyboardspeler Jonny Henderson en drummer Evan Jenkins schuimde hij alle concert- en festivalpodia af van de U.K. en Europa, oogsten overal succes, en mochten overal het jaar nadien terugkomen. Dat was dikwijls al door de organisatoren bedisseld vóór ze hun laatste noten hadden gespeeld.
In dit trioverband blikte hij ook zijn twee bejubelde studio albums in, “Siftin’ Thru Ashes” en “Ear to the Ground”. Deze twee CD’s bevatten een machtige mix van Blues en New Orleans Funk en het was moeilijk, zo niet onmogelijk om deze band voor één gaatje te vangen. Nu eens speelden ze deep blues, waarbij de diepste schacht van de Beringse mijnen in het niet verzonk, het nummer daarop brouwden ze een broeierige funky fantasie die The Meters haast zou doen verbleken, om te vervolgen met een weergaloze versie van The Box Tops hit “The Letter”.

“Heads, Tails and Aces” dus klinkt anders, doordachter en homogener. Matt Schofield komt hier met een zogenaamde “songbased album” voor de dag. Alle nummers zijn door hem, of samen met hem geschreven. De band is van een trio tot een quartet uitgegroeid. Drummer Jenkins werd vervangen door Alain Baudry, organist Jonny Henderson blijft en krijgt een nog belangrijker rol toebedeeld, maar mag voortaan zijn baspedalen thuis laten, want er zit nu een heuse bassist in de line-up met Jeff Walker. Hij speelt zowel upright als electrische bas.

Het is even zoeken waarin het grote verschil zit van deze nieuwe met zijn vorige albums. Zijn gitaarstijl is eigenlijk door en door Amerikaans, en in vele nummers voel je het stramien en het fundament van de Texas shuffle er doorheen, maar toch gaat hij subtieler te werk. In “What I Wanna Hear” spreidt hij mooi gefraseerd gitaarwerk uit, dat mij aan het beste blueswerk van David Gilmour herinnert. Toch nog Brits bloed in zijn aderen. Zijn vocale prestaties zijn nog altijd ondergeschikt aan zijn instrument, maar liggen we daar van wakker ? Helemaal niet. Soms kan ik me echter niet van de indruk ontdoen dat Matt’s eigen composities te eng lijken om zijn omvangrijke encyclopedische gitaarrijkdom te herbergen. Maar ook hier kunnen we met grote zekerheid tegenover stellen, dat deze op de podia zullen uitgroeien tot proportioneel wel gevormde songs. En Schofield’s medemuzikanten zullen daarbij met hun enorme feeling voor zijn ideeën van grote verdienste blijken te zijn. Dat hoor je nu al op de CD.

Mocht deze plaat het product zijn van één of andere onbekende en uit het niets opdoemende band, zou ik geneigd zijn te zeggen dat een nieuwe supergroup was opgestaan en een zeer sterk en meer dan beloftevol debuut had afgeleverd. Maar van Matt Schofield verwachten we niet minder. Het leven kan toch oneerlijk zijn, niet ?
Je kan uiteindelijk geen appelen met peren vergelijken. Nooit ofte nimmer !

 

1. Matt Schofield :Guitar, Vocals
2. Jonny Henderson : Hammond Organ, Wurlitzer Piano, Piano
3. Jeff ‘The Funk’ Walker : Bass
4. Alain Baudry : Drums, Percussion

 

witteMVS